تمام مایکوتوکسین ها به طور بالقوه برای انسان خطرناک هستند. AFB1 و AFB2 به عنوان کارسینوژن، تراتوژن و ایمنوساپرسیو توصیف شده و با سیروز و آسیب شدید کبدی مرتبط هستند. آفلاتوکسینهای G1 و G2 دارای اثرات مشابهی هستند و از نظر سمیت آفلاتوکسین G1 نزدیک به AFB1 و در مرتبه ای پائینتر از آن قرار می‌گیرد. محصولات لبنی تهیه شده از حیوانات تغذیه شده با مواد غذایی آلوده به آفلاتوکسین ممکن است حاوی آفلاتوکسینهای M1 و M2 باشند. همچنین حضور سیکلوپیازونیک اسید نیز در محصولات کشاورزی تأیید شده است که با ناهنجاریهای عصبی و گوارشی در حیوانات آزمایشگاهی مرتبط است. علیرغم تلاشهای انجام گرفته در خلال سالهای متمادی توسط کمیته های قانونی کشوری و بین المللی بر روی مایکوتوکسینها، موفقیتهای ناچیزی در کنترل این دسته از سموم حاصل گردیده است. کمیته مشترک محققین (JESFA)FOA/WHO که بر روی مواد غذایی و افزودنی و آلودگیهای غذایی کار میکند، مسئولیت جهانی ارزیابی حد مجاز موادسمی طبیعی نظیر آفلاتوکسینها را در مواد غذایی بر عهده دارد و پیشنهادهای علمی این کمیته اساس و بنیان استانداردهای قانونی مواد غذایی را در این راستا تشکیل میدهد. JECFA سمیت آفلاتوکسینها را بررسی کرده و به این نتیجه رسیده است که به دلیل ناکافی بودن اطلاعات نمیتوان یک حد مجاز جهانی را برای حضور این سم در مواد غذایی تعیین کرد. این کمیته توصیه کرده است که حد مجاز آفلاتوکسینها باید به حداقل مقدار معقول برسد. این حداقل غلظتی از یک ماده سمی در مواد غذایی است که رسیدن به پایینتر از این حد باعث ازبین رفتن و یا کاهش کیفیت ماده غذایی شود. به طور مثال اگر با رشته کردن مواد غذایی بتوان مقدار آفلاتوکسین را به ppb2 رسانید و در دستیابی به پائینتر از این حد باعث از بین رفتن کیفیت ماده غذایی شود در این صورت حد معقول همان ppb2 تعیین میشود. در سال 1997 کمیته JECFA ارزیابی مجددی بر روی آفلاتوکسینها انجام داد و با استفاده از روش ارزیابی احتمال زیان به این نتیجه رسید که حداکثر 10 تا 20 میکروگرم در کیلوگرم AFB1 در مواد غذایی، نمیتواند خطری برای سلامتی انسان ایجاد کند. در این گزارش آمده است که 77 کشور دارای استانداردهای کنترلی برای مایکوتوکسینها هستند، 13 کشور نیز فاقد چنین استانداردهای کنترلی بوده و از 50 کشور نیز اطلاعات قابل استنادی در این زمینه وجود ندارد. نام کشور ایران جزو 13 کشور فاقد مقررات مستقل مربوط به کنترل مایکوتوکسینها در مواد غذایی است. مقررات مربوط به استانداردهای کنترلی آفلاتوکسین در محصولات زراعی و فراورده های حیوانی (ارائه شده توسط FAO و اتحادیه اروپا) در جدول 1 آورده شده است. از نظر قانونی آفلاتوکسینها به عنوان آلودگیهای غیر قابل اجتناب در نظر گرفته میشوند. به دلیل اینکه با بهترین عملیات کشاورزی جدید نیز نمیتوان از حضور آنها در مواد غذایی جلوگیری نمود. بنابراین در معرض قرار گرفتن جمعیت ها با مقادیر کم آفلاتوکسینها غیر قابل اجتناب میباشد. وضع مقررات مربوط به حد مجاز آلودگی به آفلاتوکسینها در مواد غذایی یک نیاز آشکار و غیرقابل اجتناب است و کشورهای مختل به ویژه کشورهای صنعتی در این زمینه از مدتها قبل مقررات ویژه ای وضع کرده اند. در مجموع حد مجاز AFB1 در مواد غذایی بین 30-0 میکروگرم بر کیلوگرم و برای کل آفلاتوکسینها بین 50-0 میکروگرم بر کیلوگرم میباشد.
آفلاتوکسیکوزیس در ماکیان
نشانه های بالینی شامل: جراحات ظاهری و هیستوپاتولوژی ، آسیب شناسی بالینی به همراه تأثیر بر عملکرد جوجه های گوشتی در آفلاتوکسیکوزیس تجربی و طبیعی در سراسر دنیا گزارش شده است. در اولین آزمایش ها در زمینه آفلاتوکسیکوزیس تجربی در ماکیان، کنجاله بادام زمینی سمی به عنوان منبع آفلاتوکسین استفاده شد. بی اشتهایی و کاهش وزن، اولین نشانه های درمانگاهی بودند که در بیماری ایکس بوقلمون ها گزارش شدند و سپس با افسردگی، عدم تعادل و زمین گیر شدن همراه گردیدند. پرندگان مبتلا در عرض یک یا دو هفته تلف شدند و در زمان مرگ اغلب حالت اُپیستوتونوس داشتند که بوسیله خمیدگی گردن، کشیدگی سر و پاها به سمت عقب قابل تشخیص بود (همیلتُن و همکاران، 1972).
