علوفه و نقش تغذیه آن در استارتر

یکی از سوالات رایج در مورد پرورش گوساله های شیرخوار همیشه این بوده است که آیا علوفه باید در رژیم غذایی گوساله های شیرخوار گنجانده شود؟

در طول سال ها آزمایش های تحقیقاتی زیادی برای ارزیابی مزایا یا بازدارنده های چنین تصمیمی انجام شده است. دامپروران، متخصصان تغذیه و محققان همگی نظرات خاص خود را در مورد تغذیه علوفه دارند. بهترین پاسخ این است که واقعا بستگی دارد به موارد مختلف.از جمله:

بستگی به سن گوساله، مرحله رشد شکمبه، میزان شیر تغذیه شده، نوع دانه آغازین که تغذیه می شود، گوساله ها به صورت جداگانه یا گروهی نگهداری می شوند، کیفیت تغذیه ای علوفه چگونه است، فرآیند از شیر گرفتن گوساله ها چگونه است و …

یکی از بزرگترین استدلال ها برای نیاز به علوفه، محصول نهایی هضم آن است. همانطور که گوساله رشد می کند، رشد شکمبه برای سلامت و موفقیت آینده بسیار مهم است. رشد مناسب شکمبه با رشد پاپیلاها در دیواره شکمبه حاصل می شود.

پاپیلاها جذب مواد مغذی را که می تواند توسط گوساله مورد استفاده قرار گیرد، امکان پذیر می کند. رشد پاپیلا توسط محصولات نهایی تخمیر میکروبی ، به ویژه اسید بوتیریک و تا حدی اسید پروپیونیک تحریک می شود .

هضم استارتر گوساله منجر به تولید اسید بوتیریک و مقدار کمی اسید پروپیونیک می شود که اسیدهای چرب فرار ضروری (VFAs) برای رشد پاپیلاها هستند.

هنگامی که علوفه هضم می شود، نتیجه عمدتا اسید استیک و مقداری اسید پروپیونیک است. برخلاف بوتیریک که توسط دیواره شکمبه استفاده می شود، اسید استیک از شکمبه عبور می کند و توسط گوساله برای انرژی استفاده می شود.

بنابراین، یکی از استدلال های اصلی علیه تغذیه علوفه این بوده است که فواید گوارشی غلات بسیار بیشتر از علوفه است، به ویژه زمانی که بر رشد شکمبه تمرکز می کنید. تصویر پرکاربرد شکمبه های گوساله هایی که  تماما توسط شیر، شیر و غلات یا شیر و یونجه تغذیه می شدند، به وضوح رشد پاپیلاها را هنگام تغذیه غلات نشان می دهد.

که در آن تصویر A مربوط به تیماری است که تنها به وسیله شیر تغذیه شده بودند. B مربوط به تیمار شیر و غلات است و C مربوط به تیمار شیر و علوفه است.

استدلال دوم برای تغذیه علوفه حول نوع استارتری است که تغذیه می شود. در حالی که مطالعات محدودی وجود دارد که مقایسه می کند کدام یک بهتر است، اگر استارترها تازه، عاری از گرد و غبار و کپک باشند و به راحتی در دسترس باشند، گوساله ها تمایل دارند در هر دو نوع خوب عمل کنند.

با این حال، اندازه ذرات مواد اولیه نقش کلیدی در لزوم استفاده از علوفه ایفا می کند. هرچه اندازه ذرات مواد اولیه کوچکتر باشد، نشاسته سریعتر در شکمبه تخمیر می شود و به طور بالقوه منجر به اسیدوز شکمبه ای می شود.

گنجاندن یونجه در رژیم غذایی مانند این، به بافر شکمبه کمک می کند و سرعت هضم را کاهش می دهد. نشاسته به دلیل فرآیند تولید در استارتر های پلت شده به راحتی در دسترس است. با این حال، در استارترهای بافتی، گوساله ها باید مواد را بجوند تا نشاسته موجود را تجزیه کنند.

گوساله هایی که استارتر بافتی می خورند در معرض خطر کمتری برای اسیدوز خواهند بود و می توانند برای مدت طولانی تری نسبت به گوساله هایی که با استارتر پلت تغذیه می شوند، رژیم غذایی بدون علوفه داشته باشند .

بنابراین، اگر استارترهای گوساله از ذرات کوچک، از جمله ریزه های بیش از حد کوچک تشکیل شده باشد، به دلیل سورتینگ، یونجه باید در جیره گوساله گنجانده شود تا از اسیدوز جلوگیری شود

در مطالعه ای که در سال 2019 در مجله علوم لبنی(DAIRY Science )منتشر شد، گوساله هایی را مورد مطالعه قرار دادند که یا یک استارتر بافت دار و یونجه خرد شده به طور جداگانه یا یک استارتر مخلوط با یونجه خرد شده به آنها ارائه شد.

در مرحله قبل از جداسازی، هیچ تفاوتی در مصرف یا میانگین افزایش وزن روزانه (ADG) وجود نداشت. نتایج مشابهی در شیرگیری مشاهده شد، تنها تفاوت گوساله ها در مخلوط یونجه و دانه کاهش راندمان خوراک را تجربه کرد.

با این حال، در مرحله پس از شیرگیری گوساله هایی که مخلوط یونجه و دانه را مصرف می کردند، کاهش مصرف ماده خشک و همچنین میانگین افزایش وزن روزانه کمتری را تجربه کردند نتیجه گرفتند که از آنجایی که گوساله هایی که استارتر مخلوط با یونجه را می خورند، یونجه بیشتری مصرف می کنند، زیرا جیره آنها مخلوط بود تا یک انتخاب. این منجر به پر شدن سریعتر روده و احساس سیری گوساله ها، در نتیجه کاهش مقدار مصرف و پس از آن کاهش عملکرد.

همچنین پس از ازشیر گرفتن، گوساله هایی که می توانستند بین غلات و یونجه یکی را انتخاب کنند، غلات بیشتری نسبت به یونجه مصرف کردند. این فرضیه مطرح شد که با حذف منبع شیر از رژیم غذایی، گوساله ها تصمیم گرفتند با مصرف یک منبع تغذیه غنی تر در جیره گوساله ، این خلا تغذیه ای را پر کنند.

گروه گوساله ها در جیره مخلوط سعی کردند مقادیر بیشتری از دانه را نیز مصرف کنند. با این حال، از آنجایی که یونجه در جیره مخلوط شده بود، یونجه نیز در تلاش برای یافتن ذرات دانه بیشتر مصرف می شد. بنابراین، اگر قرار است یونجه در جیره گوساله گنجانده شود، مهم است که آن را جدا از استارتر گوساله تغذیه کنید.

تحقیقات انجام شده در دانشگاه فلوریدا بر رفتار، رشد و عملکرد گوساله های شیرخوار  در هنگام تغذیه یونجه متمرکز بود.  گروه هایی از گوساله ها را که با استارتر پلت تغذیه می شدند، مطالعه کردند. به برخی از گروه هاک با یونجه تغذیه میشدند، علف خرد شده با کیفیت پایین به عنوان منبع جداگانه خوراک ارائه شد.

مصرف خوراک و وزن گوساله به طور منظم همراه با پایش روند رفتار اندازه گیری شد. نتایج این مطالعه نشان دهنده افزایش وعده های تغذیه کوچکتر و مکرر در گروه های گوساله هایی بود که یونجه به آنها داده شد. گوساله ها در گروه های یونجه نیز در طول دوره از شیر گرفتنرفتار مکیدن  کمتری را به سمت اجزای جایگاه خود نشان دادند.به این معنی که آنها احتمالا رفتار دهانی خود را از مکیدن وسایل جایگاه به سمت مصرف یونجه تغییر  دادند.

از آنجایی که عوامل زیادی وجود دارد که باید در نظر گرفته شوند، گنجاندن یونجه در رژیم غذایی گوساله های شیری می تواند تصمیم سختی باشد. به وضوح استدلال هایی برای هر دو طرف موضوع وجود دارد. بنابراین، تصمیم گیری باید بر اساس شیوه های مدیریتی برنامه گوساله و تلیسه برای مزرعه خاص گرفته شود.